แม้ว่าเมืองดีทรอยต์จะมีชื่อเสียงในฐานะพื้นที่เกษตรในเมืองขนาดมหึมา แต่ผลการวิเคราะห์ที่นำโดยมหาวิทยาลัยมิชิแกนแห่งย่านโลเวอร์อีสต์ไซด์ของเมือง ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ 15 ตารางไมล์ พบว่าสวนผักชุมชนและสวนผักครัวเรือนกลับใช้พื้นที่น้อยกว่า 1% ของพื้นที่ว่าง
แม้กระนั้น จากผลการศึกษาใหม่ สวนผักบนโลเวอร์อีสท์ไซด์ของดีทรอยต์ ซึ่งเป็นหนึ่งเขตที่มีพื้นที่ว่างสูงสุดของเมือง มีบทบาทสำคัญในการลดการทำลายของพื้นที่ใกล้เคียง และมีศักยภาพที่จะให้ประโยชน์ที่สำคัญอื่นๆ แก่ผู้อยู่อาศัยในอนาคต
เพื่อให้ได้ประโยชน์สูงสุด ซึ่งรวมถึงการเข้าถึงอาหารสดที่ได้รับการพัฒนา การทำงานร่วมกันของชุมชนที่เพิ่มขึ้น และการไหลบ่าของพายุฝน การศึกษาใหม่แนะนำให้ควรกระจายสวนผักในอนาคตทั่วภูมิประเทศ แทนที่จะรวมกลุ่มไว้ในที่บางแห่ง
คุณโจชัว นิวเวลล์ นักภูมิศาสตร์เมืองกล่าวว่า แม้จะมีที่ดินว่างเปล่ามากมายและภาพลักษณ์ของสื่อของดีทรอยต์ในฐานะศูนย์กลางของเกษตรในเมือง เราก็แปลกใจที่พบสวนผักครัวเรือนและสวนผักชุมชนในระดับที่ค่อนข้างต่ำในตอนล่างของอีสต์ไซด์
“ในขณะที่การผลิตจากเกษตรในเมืองขยายใหญ่ขึ้น แบบจำลองของเราแนะนำให้กระจายสวนผักเหล่านี้ กลยุทธ์นี้จะให้ประโยชน์มากกว่าแก่ผู้คนจำนวนมากขึ้น ในขณะที่รับมือกับผลกระทบจากการแบ่งพื้นที่ที่อาจเกิดขึ้นเมื่อเมืองต่างๆ เพื่อขยายพื้นที่สีเขียว”
การศึกษาซึ่งผู้เขียนอธิบายว่าเป็นการประเมินแบบบูรณาการที่ครอบคลุมมากที่สุดของเกษตรในเมืองดีทรอยต์ที่จะตีพิมพ์ในวารสารวิชาการที่ผ่านการตรวจสอบโดยกลุ่มนักวิจัย ในวันที่ 25 มีนาคมในวารสาร Cities ผู้เขียนร่วมมาจาก Illinois State University, Michigan State University และ Arizona State University
ย่านโลเวอร์อีสต์ไซด์ของดีทรอยต์ติดกับแม่น้ำดีทรอยต์และรวมถึงหมู่บ้านอินเดีย เจฟเฟอร์สัน ชาลเมอร์ส และย่านอีสต์วิลเลจ คิดเป็นประมาณ 10% ของพื้นที่แผ่นดินของดีทรอยต์และ 95% ของผู้อยู่อาศัยเป็นชนกลุ่มน้อย
ในการทำแผนที่และจัดทำเอกสารสถานที่เกษตรในเมืองในย่าน Lower Eastside ของดีทรอยต์ นักวิจัยได้ใช้ Google Earth Pro ร่วมกับการวิเคราะห์ระบบข้อมูลทางภูมิศาสตร์และการเยี่ยมชมพื้นที่สวนผัก นอกจากนี้ ชาวบ้านตอนล่างยังได้รับการสัมภาษณ์เพื่อรับข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับแรงจูงใจในการทำสวนผักของพวกเขา
ข้อมูลนี้ใช้เพื่อสร้างสถานการณ์การใช้ที่ดินในอนาคตที่จะได้รับประโยชน์สูงสุดจากเกษตรในเมืองในพื้นที่ศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นักวิจัยใช้แบบจำลองการประเมินหลายเกณฑ์เชิงพื้นที่เพื่อระบุผืนที่ซึ่งการทำสวนผักและการปลูกพืชผลจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง
สถานที่แต่ละแห่ง (วิเคราะห์พื้นที่ปลูกกว่า 38,541 แปลง) ได้รับคะแนนความเหมาะสมตามเกณฑ์ 11 ข้อ ซึ่งรวมถึงความใกล้ชิดกับ: โรคใบไหม้ ร้านขายของชำ สวนผักที่มีอยู่ และสวนสาธารณะ
ผลการสร้างแบบจำลองทำให้ทีมแนะนำกลยุทธ์การกระจายเชิงพื้นที่ ตรงกันข้ามกับการพัฒนาประเภทเกษตรในเมืองแบบรวมศูนย์ เช่น Hantz Woodlands ของเมืองดีทรอยต์ ซึ่งอยู่ในพื้นที่ศึกษาตอนล่างของอีสต์ไซด์ โครงการนั้นซึ่งเดิมทีคิดว่าเป็นพื้นที่อาหารในเมืองที่ใหญ่ที่สุดในโลกและตั้งชื่อว่า Hantz Farms ต่อมาถูกลดขนาด เปลี่ยนถูกชื่อและมุ่งเน้นไปที่การปลูกต้นไม้ที่เป็นไม้เนื้อแข็ง
วิธีการที่ดีทรอยต์ควรขยายงานเกษตรในเมืองได้รับการโต้แย้งอย่างถึงพริกถึงขิงและการถกเถียงส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่ข้อดีของความพยายามขนาดใหญ่แบบรวมศูนย์กับวิธีการกระจายอำนาจที่มีขนาดเล็กกว่า การศึกษาภาคตะวันออกเฉียงเหนือครั้งใหม่นี้เกิดขึ้นจากความพยายามในระดับที่เล็กกว่าซึ่งมีการกระจายในเชิงพื้นที่
สำหรับการศึกษาของพวกเขา นักวิจัยได้รวบรวมข้อมูลจากสองปี 2010 และ 2016 และวัดการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาระบุสวนผัก 53 แห่ง รวม 4.8 เอเคอร์ในโลเวอร์อีสท์ไซด์ของดีทรอยต์ในปี 2010 เพียงหนึ่งในสามของสวนผักที่ได้รับการจัดการโดยชุมชน
ภายในปี 2016 จำนวนสวนผักในพื้นที่ศึกษาเพิ่มขึ้นเป็น 89 แห่ง ขยายเป็น 6.2 เอเคอร์ แต่ถึงแม้จะมีการขยายพื้นที่นี้ พื้นที่ทั้งหมดในปี 2016 ก็ยังน้อยกว่า 1% ของพื้นที่ว่างโดยประมาณ (1,747 เอเคอร์) ในฝั่งตะวันออกตอนล่าง
การเปรียบเทียบสองปียังเน้นถึงพื้นที่สีเขียวชั่วคราวของเกษตรในเมืองดีทรอยต์ ระหว่างปี 2010 ถึง 2016 สวน 14 จาก 53 แห่งหายไป แต่มีการเพิ่มสวนผักใหม่ 50 แห่ง
ในการศึกษาปี 2019 ที่อยู่ระหว่างการพิจารณาและคาดว่าจะเผยแพร่ในปลายปีนี้ นีเวลล์และเพื่อนร่วมงานของเขาพบสวนอีก 13 แห่งในโลเวอร์อีสต์ไซด์ในปีนั้น ทำให้ยอดรวมเป็น 102
อุปสรรคในการขยายขนาดเกษตรในเมืองดีทรอยต์ ได้แก่ ความไม่แน่นอนเกี่ยวกับการเข้าถึงที่ดินในอนาคต นโยบายของรัฐบาลที่ไม่มีประสิทธิภาพ การขาดเงินลงทุน และสารเคมีปนเปื้อนในพื้นที่
“การเข้าถึงการถือครองที่ดินถาวรเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการขยายตัวของเกษตรในเมืองดีทรอยต์และเมืองอื่นๆ อีกมากมาย” อเล็ก ฟอสเตอร์ ผู้ร่วมวิจัยจากมหาวิทยาลัยรัฐอิลลินอยส์กล่าว “สวนผักในเมืองบนพื้นที่ว่างเปล่ามักถูกมองว่าเป็นวิธีการแก้ปัญหาชั่วคราว จนกว่าจะมีตัวเลือกการพัฒนาขื้นใหม่แบบดั้งเดิม”
ในการสัมภาษณ์ 15 ครั้ง ผู้อยู่อาศัยในโลเวอร์อีสท์ไซด์กล่าวว่าพวกเขาปลูกผักเป็นหลักเพื่อช่วยสร้างชุมชน ส่งเสริมความสามัคคีในสังคม และลดโรคราน้ำค้าง แทนที่จะเป็นเพื่อการผลิตอาหาร ที่ดินเปล่ามักใช้เป็นที่ทิ้งขยะ
“พื้นที่ผลิตอาหารในเมือง” ชาวบ้านคนหนึ่งบอกกับนักวิจัยว่า “กลายเป็นเวทีสำหรับเชื่อมชิ้นส่วนที่แตกหักซึ่งประกอบกันเป็นเมืองดีทรอยต์”
“แทนที่จะเป็นโรคภัยไข้เจ็บ เรากำลังมองดูต้นไม้ที่สวยงาม สวนผักและดอกไม้ และบางสิ่งที่ยั่งยืน ซึ่งผู้คนสามารถมองและพูดว่า ‘ว้าว สวยมาก’” ชาวเมืองแถบโลเวอร์อีสท์ไซด์ของดีทรอยต์อีกคนหนึ่งบอกกับนักวิจัย
“บทสัมภาษณ์เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการเกษตรในเมืองเป็นแบบเอนกประสงค์ มันไม่ได้เป็นเพียงการจัดหาอาหารให้กับชุมชนโดยรอบ แต่ยังเป็นประโยชน์ต่อสังคมและสิ่งแวดล้อมทั้งชุด” Sara Meerow ผู้เขียนร่วมการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแห่งรัฐแอริโซนากล่าว
เป็นที่ทราบกันมานานแล้วว่าเมืองดีทรอยต์มีศักยภาพสูงสำหรับการพัฒนาการเกษตร เนื่องจากมีพื้นที่ว่างมากมาย จากการประมาณการบางอย่าง ดีทรอยต์มีพื้นที่ว่างมากกว่า 100,000 แห่ง และที่ดินเปล่าในเมืองมีทั้งหมด 23 ตารางไมล์ ซึ่งเทียบเท่ากับขนาดแมนฮัตตัน
การศึกษาในปี 2010 คาดการณ์ว่าเมืองดีทรอยต์มีศักยภาพในการผลิตประมาณ 75% ของการบริโภคผักประจำปีและ 40% ของการบริโภคผลไม้โดยการทำสวนผักบนที่ดินเปล่าที่เป็นของสาธารณะโดยใช้วิธีการแบบเดิม
แต่การวิจัยเชิงประจักษ์ที่จัดทำเอกสารองค์ประกอบ ขอบเขตเชิงพื้นที่ และแรงจูงใจสำหรับการทำเกษตรในเมืองดีทรอยต์นั้นค่อนข้างหายาก ผู้เขียนรายงานฉบับใหม่กล่าวว่าการศึกษาของพวกเขาได้กล่าวถึงช่องว่างของการศึกษามาย
การศึกษาเกษตรในเมืองที่คล้ายคลึงกันทั่วทั้งเมืองดีทรอยต์จะให้ภาพที่ครอบคลุมของรอยเท้าในปัจจุบันของเกษตรในเมืองและเปิดใช้แผนงานทั่วทั้งเมืองสำหรับการปรับขนาดอย่างเท่าเทียมกัน
“การศึกษาระบุว่าประโยชน์ของเกษตรในเมืองมักถูกแปลเป็นภาษาท้องถิ่น และหลักฐานบางอย่างชี้ให้เห็นว่ามันสามารถนำไปสู่การแบ่งพื้นที่ได้ ดังนั้นการปรับขนาดจะต้องดำเนินการในลักษณะที่ไม่ทำให้ความอยุติธรรมต่อสิ่งแวดล้อมรุนแรงขึ้น”
Reference
